Publicaties

Enkele leesreacties

Barbara van der Poel, Ternant Frankrijk

Jouw boek heb ik vrijwel direct gelezen. Het is voor het eerst dat ik een boek lees waarvan ik de schrijver en een deel van de historie persoonlijk ken en daardoor kan ik niet objectief lezen want ik zoek en/of zie jou er telkens doorheen. Een puntje waar ik tegen aanliep is dat de hoofdpersoon qua leeftijd voor mij wat moeilijk correspondeert met de leeftijd van dochter en kleinkind en muziekkeuze. Maar ik heb het met liefde en plezier gelezen en je hebt er een bewonderende en erkentelijke lezer bij.

Jan Huisman, Joure

Je "Van oude mannen" geboeid gelezen. Ik herkende mezelf in de jongen die vanuit de provincie in de grote stad, in de academische wereld komt en daar zijn plaats moet vinden. Verwarring en verloren zijn. Duistere periodes. Het gevecht om eruit te komen. De belangrijke rol die de liefde voor de vrouw daarbij speelt. Mooi beschreven, net als je leven en contacten met leeftijdsgenoten. De ernst en ook de ironische toets, het komt heel realistisch over. Ook mooi die monoloog richting je kleinkind. Ik heb je boek in één ruk uitgelezen!

Brigitte Buijs, Monnickendam

Dag Jan (mijnheer Heutink past op de één of andere manier niet meer).
Ik heb je boek zojuist uitgelezen omdat mijn schoonvader voorstelde dat ik het eerst maar zou lezen.
Ik heb genoten van het verhaal en het helemaal meebeleefd.
Dankjewel hiervoor.

Bart Ganzeman, Landsmeer

Ik heb je boek gisteravond (in één adem) uitgelezen. Goed boek en een goed verhaal, met vaart geschreven. Veel herkenning (muziek, lijstjes, voetbal, fysieke ongemakken, herinneringen, etc.). Goed idee om je roman in een nabije toekomst af te laten spelen: veel problemen lijken min of meer opgelost (vervoer, migranten), mensen kunnen gemiddeld veel ouder worden, maar kanker kunnen ze nog steeds niet de baas en de behandeling daarvan blijft een hele beproeving voor de patiënt. Interessant om de overpeinzingen over de zin(geving) en het doel van het leven en de antwoorden op de vraag waarom de inspanningen om de mens steeds ouder te laten worden vanuit diverse invalshoeken te belichten.
Goed gevonden ook om de roman in de vorm te gieten van een soort dagboek/memoires van een oude man die schrijft voor zijn kleindochter. Als je dan toch (in zijn geval te vroeg om nog meer van zijn kleindochter en kleinzoon te genieten) overlijdt, blijf je nog voortleven in de gedachten van je kleinkind. Bovendien kun je daar gedachten in kwijt die je niet met ‘echte mannen’ bespreekt, zoals in het boek staat.
Ik zag natuurlijk veel autobiografische elementen in je boek, maar opvallend vond ik het dat je zoveel aandacht besteedt aan de (warme) relatie ouders-kinderen-kleinkinderen. Heel authentiek beschreven overigens.
Mijn complimenten, Jan.

Henriette Grashof, Hilversum

Heb je boek al bijna uit. Leest als een trein!

Anurakt Scheepers, Purmerend

Het kostte me aanvankelijk moeite om erin te komen, maar wat een emotioneel verhaal heb je geschreven, mooi en knap gedaan.

 

© 2022 grampublicaties.nl

Welke betekenis kunnen ouderen nog aan hun leven geven. Dat vraagt de tachtigjarige Mark Verviers zich in deze roman af. Als hij nu eens een zorgtaak op zich neemt, is dat zinvol?

Wetenschappers spiegelen ons een steeds langer durend leven voor. Maar, afgezien van ethische vragen daarover, moeten wij dat willen? Hoofdpersoon van deze roman, de tachtigjarige Mark Verviers, heeft daar zijn twijfels over. Met zeven andere oude mannen heeft hij weliswaar een appartementencomplex betrokken, maar hij verafschuwt de leegte in zijn bestaan en vraagt zich af welke zin hij daaraan nog kan geven. Daarnaast speelt een oud trauma regelmatig op. Geeft dat te beschrijven en erover te praten met zijn medebewoners hem lucht? En kan hij het leven opnieuw als zinvol of waardevol ervaren wanneer hij een zorgtaak voor zijn pasgeboren kleindochter op zich neemt? In zijn dagboek beschrijft Mark onder andere een aantal wandelingen met zijn kleinkind, haar voorouders, discussies met zijn medebewoners, de oorzaak van zijn trauma en zijn cocaïneverleden. Al schrijvend realiseert hij zich dat hij, enig resterende grootouder, op deze wijze in staat is zijn te zijner tijd volwassen kleindochter Maria een gedenkschrift mee te geven. Zij ontvangt het op haar achttiende...

NBD Biblion in 2018:

De auteur speelt fantastisch in op de actualiteit. Uitstekend geschreven, een genoegen om te lezen met een glimlach/schaterlach en heel herkenbaar voor de lezer die een oude man (in wording) is of mannen op leeftijd in de omgeving heeft.